Stadsfotografie – Straatfotografie – Utrecht
Op de Oudegracht glijdt een fiets als gedachte voorbij, het regent, haastig en nat, tussen water en steen beweegt de stad ademend. Elke trap lijkt een herinnering, een echo van vroegere stilte. De wind draagt gesprekken van onbekenden mee, het licht speelt met het ritme van de spaken. In dit trage voortgaan ligt iets van oneindigheid, alsof Utrecht zelf meefietst, zacht en onverstoorbaar, door de tijd.
(You can also read this blog also in English on Substack.) Over fietsen, mensen en momenten die voorbijgaan. In het Algemeen Dagblad van 25 september 2025 las ik een artikel over fietsen in Utrecht. Het was een oproep aan de gemeente om de wandelaar weer op de eerste plaats te zetten. Een begrijpelijke wens, want steeds meer bewoners en bezoekers klagen over fietsers die nergens op letten en de verkeersregels massaal negeren. Ik herken dat maar al te goed. Het is soms een hele sport om de Potterstraat over te steken zonder overreden te worden. Fietsers rijden gewoon door, vaak zonder ook maar een blik opzij te werpen. Stoppen? Geen denken aan. Ze lijken zich de absolute heersers van de straat te wanen, de koning op twee wielen. Er komen zelfs Duitsers naar Utrecht om naar de fietsfiles in de spits te kijken. Dat zegt wel iets over hoe diep de