
Stilte tussen de stenen
Pandhof Tussen de muren van de Domkerk ligt een tuin die fluistert. Niet met woorden, maar met het ritselen van blad, het zacht neervallen van licht op verweerde stenen. In mijn gedachten historie Langs de kloostergang verplaatsten zich stemmen in lange togen. Kanunniken, gebogen onder eeuwen van schrift en gebed, lieten hun gedachten meewaaien met de wind tussen de gewelven. Hier vertraagt alles. Je gedachte wordt adem de stad een verre rimpeling. Wie hier zit, hoort zichzelf weer zacht worden, zoals mos zacht wordt op steen die eeuwen heeft stil is. Een plek die niets verlangt en alles teruggeeft.