Barmhartigheid is de moeder van het heil. In de stille hofjes achter smalle poortenwaar tijd zich verzamelt in verweerde stenenademt de zorg voor hen die weinig haddenarmen vonden er beschutting, brood en rust schaduw van bomen streelt verweesde murenregenten hoopte op een plek in de hemelmaar hun gebaar leeft in elke binnenplaatswaar stilte geen leegte is maar herinnering een stad die zich om haar zwaksten heen vouwdeen in besloten tuinen mededogen liet bloeien

Pandhof Tussen de muren van de Domkerk ligt een tuin die fluistert. Niet met woorden, maar met het ritselen van blad, het zacht neervallen van licht op verweerde stenen. In mijn gedachten historie Langs de kloostergang verplaatsten zich stemmen in lange togen. Kanunniken, gebogen onder eeuwen van schrift en gebed, lieten hun gedachten meewaaien met de wind tussen de gewelven. Hier vertraagt alles. Je gedachte wordt adem de stad een verre rimpeling. Wie hier zit, hoort zichzelf weer zacht worden, zoals mos zacht wordt op steen die eeuwen heeft stil is. Een plek die niets verlangt en alles teruggeeft.

Geen zegenend gebaar, geen triomf, maar ernst. Hij kijkt niet over ons heen maar recht de tijd in. een herder Spreekt de taal van geweten Leiders komen en gaan, met woorden als zwaarden of handen als helers. Maar het beeld op de Pausdam fluistert niets, Onhoorbaar zegt hij veel.

Utrecht, de ochtend na de oorlog Utrecht in de vroegte Er is een soort spanning en vreemde energie Herinneringen aan de onvrijheid Rood Wit Blauw, enthousiast wapperend De ‘ijsberen’ kwamen, welkom als helden Op voertuigen vol stof en hoop Maar het waren gewone mannen Fotograferen, niet meer stiekem om nooit meer te vergeten het moment van de bevrijding Zij die toen jong waren met angst en hoop tegelijk Dank voor jullie moed  

Licht in Utrecht valt niet alleen van boven. Het is een zachte gloed van oude straatlantaarns. die het plaveisel licht aanraken ze maken mijn herinneringen zachte schaduwen van de stad Licht in Utrecht