Een aantal jaren geleden publiceerde ik een blogbericht over wereldleiders. Bij herlezing blijkt het onderwerp nog altijd actueel. De wereld kent leiders die inspireren en hervormen, en leiders die overheersen en onderdrukken. Sommigen streven naar gerechtigheid en vrede, anderen naar macht en controle. Maar wie bepaalt wat ‘goed’ of ‘kwaad’ is? Die vraag is zo oud als de mensheid zelf. De scheidslijn tussen goed en kwaad is zelden scherp. Ze wordt gevormd door tijdgeest, cultuur, religie en persoonlijke overtuiging. Harmonie, empathie en gerechtigheid worden vaak met het goede geassocieerd; egoïsme, onderdrukking en geweld met het kwade. Toch is leiderschap zelden zwart-wit. Er bestaan figuren die als ‘goede dictators’ worden gezien, een ogenschijnlijke tegenstelling. Julius Caesar is daar een voorbeeld van. Hoewel hij met harde hand regeerde, bracht hij orde en hervormingen na chaos en burgeroorlogen. Zijn erfenis leeft voort in de bestuursstructuren van het Romeinse Rijk, ook in gebieden die