Stadsfotografie – Straatfotografie – Utrecht
Op de Oudegracht glijdt een fiets als gedachte voorbij, het regent, haastig en nat, tussen water en steen beweegt de stad ademend. Elke trap lijkt een herinnering, een echo van vroegere stilte. De wind draagt gesprekken van onbekenden mee, het licht speelt met het ritme van de spaken. In dit trage voortgaan ligt iets van oneindigheid, alsof Utrecht zelf meefietst, zacht en onverstoorbaar, door de tijd.
(You can also read this blog also in English on Substack.) Over fietsen, mensen en momenten die voorbijgaan. In het Algemeen Dagblad van 25 september 2025 las ik een artikel over fietsen in Utrecht. Het was een oproep aan de gemeente om de wandelaar weer op de eerste plaats te zetten. Een begrijpelijke wens, want steeds meer bewoners en bezoekers klagen over fietsers die nergens op letten en de verkeersregels massaal negeren. Ik herken dat maar al te goed. Het is soms een hele sport om de Potterstraat over te steken zonder overreden te worden. Fietsers rijden gewoon door, vaak zonder ook maar een blik opzij te werpen. Stoppen? Geen denken aan. Ze lijken zich de absolute heersers van de straat te wanen, de koning op twee wielen. Er komen zelfs Duitsers naar Utrecht om naar de fietsfiles in de spits te kijken. Dat zegt wel iets over hoe diep de
(You can also read this blog also in English on Substack.) Fotografie beweegt zich vaak tussen het spontane kiekje en de bewuste foto met een verhaal. In dit blog verken ik waar die grenzen liggen en hoe ik ze zelf ervaar in mijn werk in Utrecht. In maart 2019 schreef ik op mijn blog een stukje over mijn passie voor fotografie. Inmiddels zijn we ruim zes jaar verder en geniet ik er nog steeds net zo van. Destijds vatte ik mijn gedachten zo samen, fotografie draait voor mij in de eerste plaats om gevoel. Cursussen hielpen me om bewuster te kijken naar licht, compositie en techniek, maar ook om mijn eigen stijl en interpretatie te ontdekken. Fotoboeken gaven extra inspiratie en in gesprekken met andere fotografen en gezamenlijke projecten leerde ik telkens iets nieuws. Voor mij is fotografie een manier om Utrecht en haar mensen vast te leggen zoals ik
Barmhartigheid is de moeder van het heil. In de stille hofjes achter smalle poortenwaar tijd zich verzamelt in verweerde stenenademt de zorg voor hen die weinig haddenarmen vonden er beschutting, brood en rust schaduw van bomen streelt verweesde murenregenten hoopte op een plek in de hemelmaar hun gebaar leeft in elke binnenplaatswaar stilte geen leegte is maar herinnering een stad die zich om haar zwaksten heen vouwdeen in besloten tuinen mededogen liet bloeien
(Click here to read this blog post in English.) Barmhartigheid is de moeder van het heil. Zo nu en dan wandel ik als stadsgids door Utrecht. Dan neem ik familie, vrienden of bekenden mee langs de plekken waar de ziel van de stad voelbaar is. Geen rondleiding is hetzelfde, maar mijn beginpunt ligt altijd op het Domplein. Voor mij is dit de plek waar Utrecht werkelijk begon. Hier bouwden de Romeinen bijna tweeduizend jaar geleden hun fort, het castellum Traiectum. Het lag bij een doorwaadbare plek in de Rijn, die toen de noordgrens van het Romeinse rijk markeerde. Van hieruit hielden soldaten de wacht tegen invallen van Friezen en Saksen. Eeuwen later begon op dezelfde plek ook een ander hoofdstuk namelijk de komst van het christendom. Rond 695 stak de missionaris Willibrord vanuit Engeland over. De paus gaf hem de opdracht de Friezen te bekeren, en Utrecht werd zijn uitvalsbasis.
Pandhof Tussen de muren van de Domkerk ligt een tuin die fluistert. Niet met woorden, maar met het ritselen van blad, het zacht neervallen van licht op verweerde stenen. In mijn gedachten historie Langs de kloostergang verplaatsten zich stemmen in lange togen. Kanunniken, gebogen onder eeuwen van schrift en gebed, lieten hun gedachten meewaaien met de wind tussen de gewelven. Hier vertraagt alles. Je gedachte wordt adem de stad een verre rimpeling. Wie hier zit, hoort zichzelf weer zacht worden, zoals mos zacht wordt op steen die eeuwen heeft stil is. Een plek die niets verlangt en alles teruggeeft.
De Pandhof Zoals veel van mijn lezers weten, ben ik geboren in Utrecht, als oudste zoon van een rooms-katholiek gezin met vier kinderen. Mijn ouders waren trouwe kerkgangers; zondagen begonnen steevast met een bezoek aan de mis. Dan trokken we onze zondagse kleren aan, netjes en verzorgd. Het was vooral niet bedoeld om met die kleren aan op straat te spelen. Voor mij als kind was dat een kleine ramp, want ik mocht niet naar buiten. De angst om mijn nette kleding vuil te maken of te scheuren, hing voortdurend boven het hoofd. Toch voelde ik me aangetrokken tot de kerk. De plechtigheid, de muziek, de verstilde sfeer, ik vond het prachtig om te zien en te beleven. De grote jaarlijkse terugkerende kerkelijke feestdagen, zoals Kerstmis en Pasen, koester ik nog altijd als warme herinneringen. Later zong ik ook in het Kathedrale Koor Utrecht. Vooral het Gregoriaans zingen had mijn
Geen zegenend gebaar, geen triomf, maar ernst. Hij kijkt niet over ons heen maar recht de tijd in. een herder Spreekt de taal van geweten Leiders komen en gaan, met woorden als zwaarden of handen als helers. Maar het beeld op de Pausdam fluistert niets, Onhoorbaar zegt hij veel.
Een aantal jaren geleden publiceerde ik een blogbericht over wereldleiders. Bij herlezing blijkt het onderwerp nog altijd actueel. De wereld kent leiders die inspireren en hervormen, en leiders die overheersen en onderdrukken. Sommigen streven naar gerechtigheid en vrede, anderen naar macht en controle. Maar wie bepaalt wat ‘goed’ of ‘kwaad’ is? Die vraag is zo oud als de mensheid zelf. De scheidslijn tussen goed en kwaad is zelden scherp. Ze wordt gevormd door tijdgeest, cultuur, religie en persoonlijke overtuiging. Harmonie, empathie en gerechtigheid worden vaak met het goede geassocieerd; egoïsme, onderdrukking en geweld met het kwade. Toch is leiderschap zelden zwart-wit. Er bestaan figuren die als ‘goede dictators’ worden gezien, een ogenschijnlijke tegenstelling. Julius Caesar is daar een voorbeeld van. Hoewel hij met harde hand regeerde, bracht hij orde en hervormingen na chaos en burgeroorlogen. Zijn erfenis leeft voort in de bestuursstructuren van het Romeinse Rijk, ook in gebieden die
Utrecht, de ochtend na de oorlog Utrecht in de vroegte Er is een soort spanning en vreemde energie Herinneringen aan de onvrijheid Rood Wit Blauw, enthousiast wapperend De ‘ijsberen’ kwamen, welkom als helden Op voertuigen vol stof en hoop Maar het waren gewone mannen Fotograferen, niet meer stiekem om nooit meer te vergeten het moment van de bevrijding Zij die toen jong waren met angst en hoop tegelijk Dank voor jullie moed