Stadsfotografie – Straatfotografie – Utrecht
Geen zegenend gebaar, geen triomf, maar ernst. Hij kijkt niet over ons heen maar recht de tijd in. een herder Spreekt de taal van geweten Leiders komen en gaan, met woorden als zwaarden of handen als helers. Maar het beeld op de Pausdam fluistert niets, Onhoorbaar zegt hij veel.
Een aantal jaren geleden publiceerde ik een blogbericht over wereldleiders. Bij herlezing blijkt het onderwerp nog altijd actueel. De wereld kent leiders die inspireren en hervormen, en leiders die overheersen en onderdrukken. Sommigen streven naar gerechtigheid en vrede, anderen naar macht en controle. Maar wie bepaalt wat ‘goed’ of ‘kwaad’ is? Die vraag is zo oud als de mensheid zelf. De scheidslijn tussen goed en kwaad is zelden scherp. Ze wordt gevormd door tijdgeest, cultuur, religie en persoonlijke overtuiging. Harmonie, empathie en gerechtigheid worden vaak met het goede geassocieerd; egoïsme, onderdrukking en geweld met het kwade. Toch is leiderschap zelden zwart-wit. Er bestaan figuren die als ‘goede dictators’ worden gezien, een ogenschijnlijke tegenstelling. Julius Caesar is daar een voorbeeld van. Hoewel hij met harde hand regeerde, bracht hij orde en hervormingen na chaos en burgeroorlogen. Zijn erfenis leeft voort in de bestuursstructuren van het Romeinse Rijk, ook in gebieden die
Utrecht, de ochtend na de oorlog Utrecht in de vroegte Er is een soort spanning en vreemde energie Herinneringen aan de onvrijheid Rood Wit Blauw, enthousiast wapperend De ‘ijsberen’ kwamen, welkom als helden Op voertuigen vol stof en hoop Maar het waren gewone mannen Fotograferen, niet meer stiekem om nooit meer te vergeten het moment van de bevrijding Zij die toen jong waren met angst en hoop tegelijk Dank voor jullie moed
De ijsbeer Vandaag is het 5 mei 2025, een nationale feestdag. Precies 80 jaar geleden tekenden de Duitsers in Wageningen de capitulatie, waarmee een einde kwam aan de bezetting van Nederland. Strikt genomen vond de daadwerkelijke overgave al plaats op 4 mei 1945 op de Lüneburger Heide, maar deze werd pas op 5 mei van kracht voor alle Duitse troepen in Nederland. Ter ere van de soldaten die Utrecht hebben bevrijd is een monument opgericht: een beeld van een ijsbeer. Dit monument staat in het Hooglandsepark, bij de kruising van de Biltstraat en de Museumlaan, vlak bij de Berenkuil. Deze locatie is niet toevallig gekozen, want precies via de Biltstraat trokken de bevrijders Utrecht binnen vanuit Rhenen. Het monument is ontworpen door Marie-José Wessels en werd op 12 oktober 1991 officieel door prins Bernhard onthuld. Dit beeld voor de “Polar Bears” herinnert ons aan de intocht in Utrecht over de
Licht in Utrecht valt niet alleen van boven. Het is een zachte gloed van oude straatlantaarns. die het plaveisel licht aanraken ze maken mijn herinneringen zachte schaduwen van de stad Licht in Utrecht
Pasen Pasen is het feest van het licht, waarin het duister van de winter plaatsmaakte voor het nieuwe leven. Utrecht een stad, geworteld in de Middeleeuwen, ademt nog een katholieke sfeer. Kinderen liepen met fakkels door de smalle steegjes, terwijl hun ouders witte bloemen brachten naar de altaren van hun parochiekerken. Het was een oude traditie, een herinnering aan tijden waarin het geloof niet alleen in kerken werd beleefd, maar ook in de straten, en het ritme van het dagelijks leven bepaalde. Tijdens mijn puberteit zong ik in het Kathedrale Koor Utrecht, dat verbonden was aan de Catharinakerk aan de Lange Nieuwstraat. Een van de meest indrukwekkende vieringen die ik daar meemaakte, was de Paaswake, het liturgische hoogtepunt van het kerkelijk jaar binnen de Rooms-Katholieke traditie. Deze wake vindt plaats in de nacht van Stille Zaterdag op Paaszondag, en markeert het einde van de Goede Week en het begin van
Boeken die mij raken Al meer dan vijftig jaar speelt fotografie een rol in mijn leven. Soms wat op de achtergrond, soms met volle overgave. De afgelopen vijftien jaar ben ik er weer intensief mee bezig – op straat, in parken, langs de singels van Utrecht. Maar de eerste stappen zette ik in de jaren zeventig, met een analoge camera. De filmrolletjes liet ik ontwikkelen bij fotozaken in de stad, en de afdrukken belandden zorgvuldig geplakt in albums. Die albums heb ik nog steeds. Als ik ze opensla, blader ik niet alleen door beelden, maar ook door herinneringen – aan hoe Utrecht was, en hoe het langzaam veranderde. De overstap naar digitale fotografie was voor mij geen breuk, maar eerder een verdieping. Met een lichte camera op pad, vaker en langer op zoek naar het juiste licht. En ook inhoudelijk wilde ik meer weten. Ik volgde cursussen bij de Fotoschool
Utrechtse kerken, ze staan er al eeuwen niet als muren, maar als adem stil, luisterend naar de voetstappen van mensen die komen en gaan De Nicolaïkerk met haar dikke muren houdt het gedruis van de stad buiten en het hart binnen een fijne plek voor stilte Ik loop, kijk en wacht soms beweegt er iets een vogel op het dak een schaduw van een tak Een glimp van eeuwigheid in een flits van licht
Waar geloof, stad en licht samenkomen In mijn vorige blog https://www.brockys-oog.nl/kerken-in-utrecht-deel-1/ schreef ik over de kapittelkerken van Utrecht, de indrukwekkende middeleeuwse bouwwerken, die ooit het domein waren van kanunniken de geestelijken en geleerdheid, maar waar gewone burgers niet mochten komen. Maar er waren ook kerken die wél onderdeel waren van het dagelijkse stadsleven en dat waren de parochiekerken. En juist daar, waar de stad ademde en mensen samenkwamen, vind ik als fotograaf het hart van Utrecht. De gotische Domkerk, met haar hoge gewelven en monumentale stilte, is een plek van overweldiging. Ik kom er graag. Niet alleen om haar geschiedenis te voelen, maar om te zoeken naar het moment waarop het licht een zuil streelt, of een schaduw zich langs de eeuwenoude stenen vleit. De Domkerk was ooit voorbehouden aan de geestelijken, maar vandaag mag iedereen binnenlopen, wat een mooie omkering van vroeger tijden is. Toch voel je het verschil
Liefde voor geschiedenis Tussen gotische muren oud en stil, waar de geschiedenis zich ontvouwt in steen en kil, fluisterende gebeeldhouwde stenen van dagen her, van gebeden zacht en fluisteren, door de eeuwen heen. Fontein speelt met de zon en schaduwt schitteringen, een schrijvende hand in een bronzen boek, heel stil, en toch een stem die spreekt, waar de wind door bogen tocht. Hier ademt rust, hier zingt het groen, mijn hof van stilte, om in te vertoeven, waar wie goed luistert en zachtjes hoort, de wind draagt Utrechts verleden voort.
@ André Brockbernd | www.brockys-oog.nl | www.andrebockbernd.nl | www.stadsfotograaf-utrecht.nl | de-juiste-klik.nl
Deze website is een Wordpress-Elementor Website en wordt met tevredenheid gehost bij Info2Share.