Op zondag 7 december 2025 mocht ik opnieuw mijn fotowerk laten zien tijdens de vrijwilligersexpositie van het Centraal Museum. Twee jaar ben ik nu vrijwilliger in het oudste stadsmuseum van Nederland (1838), en nog steeds voelt het bijzonder om deel uit te maken van deze plek waar geschiedenis, kunst en mensen zo mooi samenkomen. Het museum heeft een warm hart voor zijn vrijwilligers. Dat merk je aan alles: de aandacht, de waardering én de ruimte die we krijgen om onze eigen creativiteit te tonen. De jaarlijkse expositie is voor mij zo’n moment waarop alles samenvalt. Mijn foto’s worden dan onderdeel van een groter verhaal waarin Utrecht beweegt, ademt en zich laat zien zoals ik haar door mijn lens heb ontmoet.
Dit jaar kreeg dat verhaal nóg meer vorm. Ik maakte een fotoboek met een overzicht van mijn fotojaar 2025, waarvan de beelden tijdens de expositie als een rustige slideshow met een beamer over de muur gleden. Daarnaast stonden drie foto’s, vergroot, ingelijst en voorzien van een passe-partout, op kleine schildersezels opgesteld, als stille vensters op Utrecht die de bezoekers uitnodigden om even stil te staan. In dit blog neem ik je mee in mijn fotojaar 2025: een overzicht in beelden en woorden, langs de straten, mensen en stille plekken die dit jaar voor mij betekenis kregen. Zoals altijd was Utrecht, haar gebouwen en het straatleven mijn grootste inspiratiebronnen. De stad bepaalde het ritme van mijn fotografiejaar: soms snel en luid, soms zacht en stil. In de volgende hoofdstukken neem ik je mee langs de plekken waar ik bleef hangen, waar ik keek, waar ik werd verrast.
Laten we beginnen bij Utrecht, gespiegeld.
Dit jaar heb ik veel gespeeld met reflecties. Op dagen vol regen, wanneer de stad glanst en de straten zich even openvouwen, ging ik op zoek naar spiegelingen in plassen water. Vaak betekende dat door de hurken gaan, bijna op straat liggen, om precies dat ene perspectief te vinden waarin de stad zich dubbel toont.
Mijn favoriete foto ontstond bij een enorme plas ter hoogte van de Quintijnsbrug, over de Nieuwegracht richting de Schalkwijkstraat. Het water lag er als een stil venster, en precies in dat moment klopte alles. Deze foto heb ik laten vergroten, ingelijst en getoond tijdens de expositie. Ik weet dat sommige fotografen spiegelingen nabootsen in Photoshop, maar daar heb ik niets mee. Ik houd van het echte werk, van buiten zijn, zoeken, proberen, en soms met natte knieën thuiskomen. Tijdens de expositie vroeg een bezoeker zelfs: “Hoe heb je deze foto bewerkt?” In een tijd waarin bijna alles met ‘Artificial Intelligence’ te maken is, moest ik glimlachen. Want juist dat handwerk, die inspanning, maakt het beeld voor mij waardevol. Wie moeite doet, ziet het resultaat terug.
Ook spiegelingen in etalageruiten zijn voor mij een dankbaar onderwerp. Waar plassen een horizontale spiegeling geven, ontstaat in grote ruiten juist een verticale reflectie, vaak met een denkbeeldige middenlijn die het beeld nog sterker maakt. Als ik een mooie reflectie zie, verplaats ik soms zelfs de fietsen die tegen de ruit staan om het maximale effect te krijgen. In de foto hierboven zie je hoe de blauwe lucht en de wolken prachtig worden opgenomen in de etalage. Omdat ik in RAW-formaat fotografeer, een foto-digitaal bestandstype dat alle ruwe beeldinformatie van de sensor bewaart, kan ik later de highlights beter terughalen en subtiele details herstellen zonder kwaliteitsverlies. Dat geeft mij de vrijheid om precies dat beeld te creëren dat ik op straat voor me zag.
Spiegelingen blijven voor mij een bijzondere manier om de stad te zien, maar Utrecht laat zich niet alleen vangen in water en glas. Het echte leven speelt zich af op straat, in beweging, in ontmoetingen, in kleine momenten die zich zomaar aandienen. Terwijl ik door de stad liep, merkte ik hoe het ritme van Utrecht elke dag anders is, soms druk en vol energie, soms juist verrassend stil. En precies daar, in dat dagelijkse stadsleven, ontstonden de beelden die voor mij het hart van 2025 vormen.
Het straatleven van Utrecht
In 2025 heb ik een bewuste keuze gemaakt: niet meer fotograferen in het weekend. Utrecht verandert dan in een onafgebroken stroom van bezoekers die zich door de binnenstad verplaatst. Toeristen horen erbij — ze brengen nieuwsgierigheid en beweging — maar soms wordt het mij simpelweg te veel. Misschien spreekt hier de ‘boomer’ in mij, maar ik word nog altijd het liefst in het Nederlands aangesproken wanneer ik door de stad loop of fotografeer. En ja, ik beheers het Engels en Duits prima, daar ligt het niet aan. Wie in het weekend over de Vismarkt loopt, ziet het meteen: mensen schouder aan schouder, slenterend langs winkels en terrassen. Het tempo is laag en de drukte hoog. Voor een fotograaf die graag rust in zijn hoofd heeft, is dat niet altijd de beste combinatie. Ik heb ruimte nodig om te kijken, om even stil te staan, om te wachten tot een scène zich vanzelf aandient. Tegelijkertijd zijn mensen onmisbaar in mijn fotografie. Zonder mensen geen stad. Zij geven Utrecht ritme, richting en warmte. Ja, ook de toeristen trekken mijn aandacht. Juist daarom koos ik ervoor om doordeweeks op pad te gaan. Dan laat Utrecht zich anders zien. Het leven gaat door, maar in een rustiger cadans: studenten op de fiets, een ouder stel hand in hand over een brug, een pakketbezorger die even pauzeert, vier mannen van de stadsreiniging die een ‘bakkie doen’, handhavers die mensen aanspreken, soms helpend, soms met een bekeuring. Juist op die onverwachte momenten, de toevalligheden vind ik het straatleven dat mij raakt: bescheiden, oprecht en zonder opsmuk. Utrecht zoals ik haar beleef, en zoals ik haar met mijn camera probeer te vangen.
Tijdens de expositie kreeg ik regelmatig de vraag of ik mensen op straat eigenlijk wel mág fotograferen. Het korte antwoord: ja, dat mag, maar niet zonder respect voor de mens die ik op de plaat zet. In Nederland mag je mensen vastleggen zodra zij zich in de openbare ruimte bevinden. Daarvoor hoef je geen toestemming te vragen, ook als iemand herkenbaar in beeld is. De nuance zit vooral in wat je met die foto doet. Publicatie is meestal toegestaan wanneer het gaat om een artistiek, documentair of journalistiek doel, zoals een blog, tentoonstelling of boek. Lastiger wordt het bij commercieel gebruik of wanneer iemand door de foto daadwerkelijk nadeel kan ondervinden. Dan komt het portretrecht om de hoek kijken. Dat speelt wanneer iemand herkenbaar is én een redelijk privacybelang heeft. De afweging is altijd dezelfde, artistieke vrijheid versus privacy. Respectvolle straatfotografie, zonder sensatie of beschadigende context, houdt in de praktijk meestal stand. De AVG verbiedt straatfotografie niet, juist kunst en journalistiek hebben hierin een uitzonderingspositie. Wel is zorgvuldigheid extra belangrijk bij kinderen en kwetsbare personen.
Zelf hanteer ik daarin een eenvoudige regel: als iemand echt bezwaar heeft en vraagt om een foto te verwijderen, dan doe ik dat. Geen discussie, geen gedoe. Juridisch draait het om de Auteurswet (artikel 21, het portretrecht), de AVG en de Grondwet, waarin vrijheid van meningsuiting en het recht op privacy tegenover elkaar staan. Maar los van wetten begint alles bij respectvol kijken. Soms hebben de mensen in de gaten dat ik ze fotografeer, ik laat de foto zien. Van de tien gevallen is er één die misschien bewaar maakt. Ik ga dan niet in discussie en delete dan de foto. Dat respect kwam onlangs mooi samen in een onverwacht gesprek, in de bus van Zeist naar Utrecht. Aanleiding was het gemopper over het openbaar vervoer, nieuwe elektrische bussen, opstartproblemen, uitvallende ritten. Ze vroeg me of ik uit Utrecht kwam. Een simpele vraag, maar het werd een prettig gesprek. Ze bleek uit Gouda te komen en werkt al zo’n twintig jaar in Utrecht. Ze vertelde hoe verliefd ze was geworden op de stad, juist vanwege de gezelligheid en de gemoedelijkheid. Precies dát is wat ik probeer vast te leggen. Niet de drukte op zichzelf, maar de menselijke maat. De momenten waarin Utrecht zichzelf is.
Met aandacht 2026 in
Het nieuwe jaar voelt als een open veld. In 2026 wil ik blijven schakelen tussen straatfotografie en het vastleggen van gebouwen, maar ik ga mijn blik verder laten reiken dan alleen de binnenstad. Meer randgebieden, andere buurten, een ander ritme. Daarnaast wil ik bewuster het gesprek aangaan. Mensen aanspreken en vragen of ik hen mag portretteren, gezichten met een verhaal, een bepaalde rust, een uitstraling die blijft hangen. Minder toevallig en meer aandachtig.
Het zal vooral neerkomen op veel wandelen. Kijken. Stilstaan. Wachten. Totdat de stad, of de mens daarin, zichzelf even prijsgeeft. Uiteindelijk draait het voor mij niet om het maken van zoveel mogelijk foto’s, maar om het zien. Om aanwezig zijn in de stad, met open ogen en zonder haast. Utrecht en alles daar net buiten laat zich niet dwingen. Zij vraagt om aandacht, om geduld, om respect. Als ik in 2026 iets hoop mee te nemen, dan is het dat: blijven kijken, blijven luisteren, en ruimte laten voor wat zich aandient. Soms levert dat een foto op, soms alleen een moment. En vaak is dat laatste minstens zo waardevol.
Tot slot wil ik iedereen bedanken die mij in 2025 hebben gevolgd, gelezen en meegekeken.
Ik wens jullie een mooi, rustig en inspirerend 2026, met oog voor de kleine momenten die het leven bijzonder maken.
